Αγάπη... μια έννοια που μπορεί να ερμηνευτεί με τόσους τρόπους. Ζούμε με αυτήν, για αυτήν, την αποζητάμε, τη θέλουμε στη ζωή μας, νιώθουμε την έλλειψή της, την ανάγκη της. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, μας ολοκληρώνει. Πολλοί λένε πως είναι το παν σε αυτή την ζωή, το υπέρτατο αγαθό. Όμως στην πραγματικότητα είναι αρκετή για να νιώσεις ευτυχισμένος τελικά? Υπερνικάει κάθε άλλη έλλειψη? Και αλήθεια, σήμερα πόσοι πραγματικά μπορούν να αγαπήσουν? Από άνθρωπο σε άνθρωπο κάτι τέτοιο διαφέρει. Για κάποιους αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι, ακόμα κι αν δεν τον δείχνω ποτέ, για κάποιους σημαίνει κάνω τα πάντα για τον άλλον με πράξεις,
για άλλους απλά βάζω τη ζωή μου σε δεύτερη μοίρα, αλλάζω προτεραιότητες. Η
αγάπη είναι παντού, πλανάται στον αέρα, υπάρχει στις καθημερινές μας στιγμές,
στις σκέψεις, στα θέλω μας. Το πιο μεγάλο της πλεονέκτημα? Επηρεάζει τα πάντα.
Υπάρχει σε κάθε κομμάτι της ζωής, στους ανθρώπους, στα ζώα, στα πράγματα, στις
συνθήκες που ζεις. Υπάρχουν άνθρωποι που με γνώμονα την αγάπη προσπάθησαν να
νικήσουν εμπόδια και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Κάποιοι το κατάφεραν, άλλοι όχι.
Αυτοί οι άλλοι, μήπως δεν είχαν την αγάπη όσο ψηλά θα θέλανε στη ζωή τους?
Μπορεί άλλα πιο απλά πράγματα διαφορετικής φύσεως να ήταν τελικά πιο σημαντικά.
Μπορεί και να μην πίστευαν τόσο στο πόσα μπορεί να κάνει η αγάπη. Η δύναμη της
διαφέρει, ανάλογα με το πόσο σπουδαία είναι για τον καθένα, κάτι που συμβαίνει
με κάθε τι βέβαια ατομικά. Ό,τι μπορεί να είναι για σένα πολύ σημαντικό ή
ασήμαντο δεν είναι απαραίτητα και για τον άλλον. Και αλλάζοντας οι εποχές
αλλάζουν και αυτά τα οποία ο καθένας επιθυμεί και μάχεται να κερδίσει. Με
πρόφαση την αγάπη έχουν γίνει και άσχημες πράξεις, είναι μια δικαιολογία που
κάποιοι θα επικαλεστούν για λάθος αποφάσεις. Από αγάπη... φταίει η αγάπη μου...
οποίος αγαπάει παιδεύει. Και μπορεί να αναρωτηθείς γιατί πρέπει να αγαπάς στην
τελική. Είναι στα αλήθεια φυσική σου απαίτηση, ή μήπως σου καλλιέργησαν αυτήν
την ανάγκη, μήπως σε μάθανε να ζεις αναζητώντας τη? Σήμερα οι άνθρωποι δεν
προλαβαίνουν να ζήσουν, ακούγεται κάπως ουτοπικό να έχουν την ευχέρεια να
αγαπήσουν. Με το γενικό άγχος που υπάρχει, για όλα όσα πρέπει να γίνουν, την
αγωνία για όσα προηγούνται της αγάπης, πράγματα που καθορίζουν το ποιος είσαι,
πώς ζεις, πώς εξελίσσεσαι, αφήνουν σε δεύτερη μοίρα αγάπες και λουλούδια.
Μπορεί να θεωρείται και πολυτέλεια πια, εφόσον έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, και
τα πιο σημαντικά ξαφνικά μοιάζουν να έχουν ελάχιστη σημασία. Μου θυμίζει πολύ
τα λόγια μιας φίλης, ''η αγάπη αποτελεί αρετή για λίγους''. Πιθανόν
απομακρυνόμαστε, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, από το υπόλοιπο κοινωνικό
σύνολο, χανόμαστε, απομονωνόμαστε, είτε λόγω τεχνολογίας, είτε απογοητεύσεων
είτε απλά για να ηρεμήσουμε, κι όλο αυτό συνειδητά. Πολλά είναι εκείνα στα
οποία μπορεί να ξοδέψεις άσκοπα την ενέργειά σου. Και το ανησυχητικό σε τέτοιες
πρακτικές δεν είναι μόνο πως συμβαίνουν, αλλά πως μπορεί και να μας αρέσει
αυτό. Το να αγαπάς βέβαια τον εαυτό σου δεν είναι θέμα εγωισμού, μάλλον είναι
κέρδος, μια ηθική υποχρέωση του καθενός, αφού σε αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε και
φεύγουμε μόνοι, κανείς δε θα νοιαστεί για σένα τόσο όσο εσύ ο ίδιος, πικρή αλλά
αποδεδειγμένη αλήθεια. Είναι τέτοιο σήμερα το κλίμα που αντί να μας ενθαρρύνει
να αγαπήσουμε, μας εξαναγκάζει να μη συμμετέχουμε. Με τον καιρό αυτό μοιάζει
πιο νορμάλ, εφόσον το αποδεχόμαστε. Εμείς ξέρουμε τι θέλουμε, βλέπουμε πώς
προχωράμε, και μπορεί να μας τρομάζει πως απλά δεν αγαπάμε, πως είναι πολλά
εκείνα που δεν αγγίξαμε. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του το πιο άπληστο ζώο.
Όσα και να του δώσεις, δεν είναι ΠΟΤΕ αρκετά, πάντοτε θέλει κι άλλα, κι άλλα...
πάντοτε κάτι παραπάνω να ικανοποιήσει το είναι του. Είναι τα λεφτά που άλλαξαν
τις προτεραιότητές μας? Η μόδα? Η ανάγκη για επίδειξη, για αυτοπροβολή? Η
τάση του πώς ο ένας θα φανεί ανώτερος του άλλου? Σήμερα κάποιος αν φανεί πολύ
συναισθηματικός μπορεί να τον κοροϊδέψουν! Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που
όποιος προσπαθεί να δείξει την προτίμηση του στην αγάπη ως πρωταρχικό στόχο,
και όχι στα υλικά αγαθά, γίνεται περίγελος, μοιάζει αδύναμος στα μάτια
των άλλων, κάποιος που είτε θέλει να φανεί δήθεν ανώτερος, είτε απλά δεν
γνωρίζει τι αξίζει και τι όχι. Έχω δει ανθρώπους να αγαπιούνται, κάποιους που
πραγματικά ευχήθηκα να αποκτήσω αυτήν τους την υπέροχη σύνδεση, την ανάγκη
αλληλοσυμπλήρωσης. Έχω δει και κάποιους που δεν αγάπησαν ποτέ, κάποιους που δεν
τον θεώρησαν σημαντικό, κάποιους που το ένιωσαν αλλά ντράπηκαν να το δείξουν,
και το χειρότερο, κάποιους που αγάπησαν μα έγιναν δυστυχισμένοι. Κι αν
αναλογιστώ περαιτέρω προσωπικές εμπειρίες που ίσως αντιπροσωπεύουν ένα ευρύτερο
δείγμα στην κοινωνία, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σε αγαπήσουν πολύ μέσα
τους, αλλά να σε κάνουν δυστυχισμένο, να μην τους θέλεις στη ζωή σου, γιατί η
αγάπη μπορεί να είναι μεγάλη και ειλικρινής αλλά κρύβεται μέσα σου, σε αντίθεση
με τις πράξεις, τα λόγια και όσα ζεις καθημερινά τα οποία μένουν για πάντα,
είσαι εκεί, τα βιώνεις, τα βλέπεις, τα ακούς, και είναι κάτι που θα θυμάσαι,
κάτι που ίσως δε σε αφήνει να ζήσεις όπως επιθυμείς. Είναι τόσο αστείο, τα
πάντα στη ζωή μπορεί να περιστρέφονται μόνο γύρω από αυτό, κι όμως ο καθένας το
αντιλαμβάνεται τόσο διαφορετικά, δεν μπορούν όλοι να το έχουν όπως θέλουν, να
κερδίζουν από αυτό όσα σκέφτονται. Τόσο κοντά και τόσο μακριά από την αγάπη
ταυτόχρονα, μπορείς να την πιάσεις, να την αφήσεις, να ζεις μαζί και χώρια της.
Ανέκαθεν αποδεικνυόταν ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να
ζήσουν, χρειάζονται την αγάπη για να καταφέρουν πράγματα. Μόνο έτσι θα μπορούσε
να λειτουργήσει η κοινωνία, και έτσι έγινε, φτιάξαμε όλοι μαζί αυτό που ζούμε
μέχρι και τώρα. Βλέποντας όμως το σημερινό κόσμο, μπορεί κανείς να πει με το
χέρι στην καρδιά πως είναι επαρκής? Πως είναι ένας σωστός, ιδεατός κόσμος που
μας κάνει ευτυχισμένους και πλήρεις σε όλα τα επίπεδα? Νομίζω πως και τον πιο
χορτασμένο άνθρωπο του κόσμου να ρωτήσεις θα απαντήσει αρνητικά σε αυτό. Και
βέβαια δεν μπορείς εσύ να επηρεάσεις τον κόσμο ώστε να συμβαδίζει με τα θέλω
σου, αλλά ως προς αυτό έχεις άποψη για το πόσο θα μπορούσε να τον αλλάξει. Το
αν είναι αυτοσκοπός σου αυτή η ανάγκη της αγάπης, ή απλά ένα μέσο επιβίωσης και
ολοκλήρωσης, μπορεί μόνο να το απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του. Μόνο εσύ
ξέρεις. Η αγάπη από μόνη της σε καλύπτει? Σου αρκεί? Μάλλον πρέπει να ζυγίσεις
καλά αυτήν την έννοια, να καθορίσεις το τι είναι σημαντικό. Όσο κι αν θέλουμε
να δείχνουμε συγκεκριμένοι σε κάποιες συμπεριφορές, προσωπικά μέσα μας ξέρουμε
ποιο αγαθό βαραίνει περισσότερο από το άλλο… 