Αλλάζει ο άνθρωπος? Αλλάζει!

H γνωστή φράση, ο άνθρωπος δεν αλλάζει, είναι χιλιοειπωμένη. Συνήθως το λέμε για κάποιον κακό χαρακτήρα, που ακόμα κι αν το θέλει δεν μπορεί να αποβάλλει τις κακές του συνήθειες. Λένε ότι είσαι αυτό που είσαι, ό,τι και να γίνει. Αυτό που εξετάζω αυτήν την περίοδο στους ανθρώπους, έχει να κάνει με την εντελώς αντίθετη πλευρά, το πώς δηλαδή αλλάζουμε μέσα στο χρόνο, χωρίς ουσιαστικά να το θέλουμε και ενώ δεν το προσπαθούμε.

Όλα μεταβάλλονται σε αυτόν τον κόσμο, η φύση ποτέ δε μένει σταθερή, όλα γύρω μεταμορφώνονται… το ίδιο και ο άνθρωπος. Η ζωή του στο σήμερα μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με αυτήν των προηγούμενων χρόνων. Δυστυχώς το βιώνω και εγώ στους ανθρώπους γύρω μου, βλέπω απίστευτες μεταβολές όσο μεγαλώνουν, πράγματα που δεν πίστευα ότι θα γίνουν. Αυτό κυρίως αφορά νοοτροπίες και συμπεριφορές.

Βλέπω μια χαμένη αθωότητα, τότε που όλα όσα συνέβαιναν είχαν και κάτι πολύ όμορφο να δώσουν. Βλέπω να χάνεται το θάρρος, φίλους που δεν κολλούσαν σε κανένα εμπόδιο, τώρα να ανησυχούν ακόμα και για τα πιο απλά. Βλέπω μια τυφλή υποταγή σε κάθε κοινωνικό πρέπει που σε περιβάλλει, ενώ κάποτε δε σε ένοιαζε τίποτα. Θα πήγαινες κόντρα στο ρεύμα αν χρειαζόταν για να υποστηρίξεις αυτό που θεωρούσες σωστό. Βλέπω το χαμόγελό σου να χάνεται, να εξασθενεί σταδιακά. Μα γιατί? ΓΙΑΤΙ? Κάποτε το προσέφερες τόσο απλόχερα, τόσο αβίαστα… χωρίς καν να υπάρχει λόγος, δεν έχανες την ευκαιρία να χαμογελάς. Τώρα γιατί πρέπει να γίνει κάτι τόσο συνταρακτικό για να το ξαναδώ να εμφανίζεται στα χείλη σου? Γιατί οι αφορμές στο μυαλό σου λιγοστεύουν? Γιατί σου είναι πλέον τόσο δύσκολο?

Έχουμε χτίσει μια εικόνα για όλους, ο καθένας μπορεί να αποτελεί ένα πρότυπο, ανεξάρτητο και μοναδικό. Δεν αντέχω να βλέπω αυτό το πρότυπο να διαλύεται, νιώθω ότι η μορφή του ξεθωριάζει, ότι το άτομο αυτό δεν υφίσταται. Μα πώς είναι δυνατόν? Δεν μπορώ να το χωνέψω, όλα αυτά που σε έκαναν αυτό που είσαι, κάθε λιθαράκι μέσα σου που έχτισε μια ιδιοσυγκρασία, γκρεμίστηκε. Τώρα αντικρίζω κάτι άλλο, κάτι άγνωστο.

Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για την ανθρώπινη εξέλιξη. Αυτή ναι, πρέπει να υπάρχει και όλοι μας πρέπει να βελτιωνόμαστε, να παλεύουμε για να γίνουμε καλύτεροι. Μιλάω για πολύ βαθύτερα πράγματα, χαρακτηριστικά που μπορεί να φαίνονται με γυμνό μάτι αλλά και όχι, πράγματα που σε καθορίζουν.

Φοβάμαι μήπως αλλάζω κι εγώ κατ’ αυτόν τον τρόπο, μήπως δεν το καταλαβαίνω. Ανατρέχω σε παλιές στιγμές, συμπεριφορές και σκέψεις, και αναλογίζομαι. Αντιδρώ το ίδιο? Είμαι όπως παλιά? Όχι σε θέματα ωριμότητας, σε θέματα χαρακτήρα και συναισθημάτων. Θέλοντας και μη αναλύω το τότε και το τώρα, προσπαθώ να μη χάσω όλα αυτά που αγαπώ σε μένα, αυτά που άλλοι αγαπούν, όπως δε θέλω να χάνονται όλα όσα εγώ αγαπώ στους άλλους. Κάθε μέρα και κάθε περίσταση είναι κι ένα νέο test. Αν βλέπεις ότι αλλάζω, πρέπει να μου το λες. Δεν μπορώ να επιτρέψω σε καμιά ρουτίνα, σε καμιά τριβή, να με μετατρέψει σε κάτι που δε θέλω.

Ο καταραμένος χρόνος φταίει. Οι υποχρεώσεις. Οι ευθύνες. Ο κόσμος που σε περιβάλλει. Ο αέρας που αναπνέεις. Το φαΐ που τρως. Εσύ φταις. Όλα φταίνε. Δεν υπάρχει εξήγηση. Θέλω πίσω την αγνότητά σου, την ομορφιά της κάθε σου κίνησης, την ελευθερία της σκέψης σου. Θέλω εσένα, όπως ήσουν πάντα, τότε που δεν άφηνες καμιά έγνοια να σε κάνει αδιάφορο. Δε θέλω αυτό που έγινες πια, είναι άδικο… και για μένα και κυρίως για σένα. Δεν το αξίζεις, δεν το αξίζουμε! Όσα και να έρθουν μπροστά σου, πρέπει να βρεις τον τρόπο και το χρόνο. Δε μπορείς να επιτρέπεις σε καμιά συνθήκη ζωής να σε αλλάζει. Στο τέλος της μέρας πρέπει να είσαι πάντα εσύ.

Είναι στάση ζωής. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις μα επηρεάζει απόλυτα το είναι σου, την ευτυχία σου. Δε μπορείς ποτέ να είσαι γεμάτος όταν ένα κομμάτι σου λείπει. Δεν μπορείς να νιώσεις αυτήν την πληρότητα. Πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις να είσαι. Η αναζήτηση του εαυτού σου δεν πρέπει να σταματά. Η ευτυχία σου μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις, στα πολύ απλά, αρκεί να κρατάς πάντα μέσα την αλήθεια σου. Σε παρακαλώ, μην αλλάζεις…

Ντέμης