Πρέπει να πάρω
απόφαση κάποια πράγματα, δεν θέλω να κλείνω τα μάτια μου επειδή δε μου αρέσει
αυτό που βλέπω. Είναι πιο γενναίο απ’ το να παριστάνω πως τίποτα δε συμβαίνει. Δυστυχώς
το κακό δεν συρρικνώνεται, εκδηλώνεται ακόμα περισσότερο. Ok… το έχω αποδεχτεί, ο μέσος Έλληνας θα είναι πάντα
ο ίδιος, ο απολίτιστος που θα μαλώσει με κάποιον οδηγό στο δρόμο με την πρώτη ευκαιρία,
ο χούλιγκαν που θα παίξει ξύλο στο γήπεδο, ο μικροαστός που θα δίνει πάντα στο παιδί
του το όνομα της μαμάς και του μπαμπά (γιατί έτσι πρέπει), ο παρτάκιας που θα βολέψει
πρώτα τον εαυτό του και μετά μπορεί και να αναρωτηθεί για το σύνολο, ο διεφθαρμένος
που θα προσπαθήσει να επωφεληθεί ακόμα κι αν ο τρόπος του δεν είναι και ο πιο τίμιος,
ο θερμοκέφαλος εθνικιστής που μονίμως θεωρεί πως όλοι οι άλλοι είναι υποδεέστεροι
και θέλουν να τον καταστρέψουν για αυτό (γιατί άλλωστε ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη
ποτέ και για τίποτα), ο θεατής κατωτέρου επίπεδου που αρέσκεται στο να διασκεδάσει
με κάθε ευτελές υποπροϊόν και εκπομπή ξεκατινιάσματος που του προσφέρεται, ο καυχώμενος
απόγονος του αρχαίου Έλληνα της σοφίας, της αρετής, της ισότητας και της δημοκρατίας,
με τον οποίο δεν έχει καμιά σχέση όσον αφορά τις πράξεις και τον τρόπο ζωής και
σκέψης, αλλά νομίζει πως αναφέροντάς τον, παίρνει αυτομάτως credit και ο ίδιος για αυτά τα επιτεύγματα,
πως τον καθιστά αντάξιό του! Και εδώ γελάμε δυνατά.
Το γαμάτο σε
όλα αυτά, είναι αυτό το μυαλό που πάει ανεκμετάλλευτο. Έχω γνωρίσει ανθρώπους
από πολλές διαφορετικές χώρες, μα δεν γίνεται να μην βροντοφωνάξω το πόσο έξυπνο
μυαλό έχει ο Έλληνας, και πίστεψέ με (το λέω χωρίς το παραμικρό ίχνος σωβινισμού),
είναι ασύγκριτα εξυπνότερο από πολλών άλλων λαών, ικανό για το καλύτερο, κι ας επιλέγει
να το σπαταλήσει στο χειρότερο! Παρόλα αυτά με κάθε ευκαιρία ακόμα και αυτός,
θα γίνει θύμα μαζοποίησης, σε θέματα πολιτικής, θρησκείας, μίσους κλπ., θα υπακούει
πιστά στα τοξικά στερεότυπα. Θα χρησιμοποιήσει
την ευφυΐα του με τόσο λάθος τρόπο, κυρίως για το πώς θα αποφύγει υποχρεώσεις
με την πονηριά του, όχι για την ουσιαστική βελτίωση του κόσμου γύρω του. Ευτυχώς
υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις, με Έλληνες που κάνουν θαύματα σε χώρες του εξωτερικού.
Καλώς ή κακώς μπορεί
να μην ταιριάζω με το μέσο Έλληνα, το έχω αποδεχτεί, και σε κάθε περίπτωση δεν
είναι απαραίτητο να συμβεί, αν όμως ανατρέξω στο θέμα της νοσταλγίας, συνειδητοποιώ
πως η ύπαρξη τέτοιων χαρακτηριστικών που γεννιούνται και ακμάζουν καθημερινά μόνο
αυτό δεν μπορεί να μου προκαλέσει. Ψυχρό συμπέρασμα μεν, αλλά συνηθίζεται όλο
και πιο φυσικά με το πέρας του χρόνου. Βία, απαιδευσία, έπαρση, ρατσισμός κάθε είδους…
τι να αγαπήσω απ’ αυτά, τι να ζηλέψω και τι να μου λείψει?
Κάθε φορά που επιστρέφω,
τα σημάδια είναι τόσο εμφανή γύρω μου, που μόνο κουράγιο δεν μου δίνουν. Πρόσωπα
μίζερα, σαν να έχουν χάσει το σκοπό τους, χαμόγελα που δεν ακτινοβολούν, που
δεν προμηνύουν πως κάτι αλλάζει, φίλους τόσο άξιους και ικανούς να χαραμίζονται,
να αυτοακυρώνονται, ανθρώπους να γαμιούνται στη δουλειά για πενταροδεκάρες, να
αργοπεθαίνουν, να ξεχνάνε πως ζουν και πρέπει να ονειρεύονται, πως σε αυτήν την
άδικη ζωή δεν ήρθαμε απλά για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε λογαριασμούς, αλλά
για κάτι παραπάνω.
Δε μπορείς να αλλάξεις
τον κόσμο, ούτε θα το καταφέρεις, αν ορισμένα πράγματα δε θέλει κάποιος να τα αλλάξει
μόνος του. Και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να μάθει τη σημασία των πράξεών
του. Μεγάλο ταξίδι φίλε… Περήφανος μπορεί να είσαι για κάποιον άλλον ή για εσένα,
όχι όμως για εσένα λόγω των πράξεων ενός άλλου. Μια απλή παρερμηνεία, μπορεί να
σε εξοντώσει εσωτερικά.
Ακόμα κι αν νιώθεις
διαφορετικός, δεν απαιτείς από κανένα να σκέφτεται ίδια με σένα. Απλώς όλα αυτά
που δε σταματούν ποτέ, μου αποδεικνύουν τελικά πόσο σοφή μπορεί να είναι η επιλογή
του να ζεις κάπου αλλού, του να έχεις ως έσχατη λύση την επιστροφή σου.
Προφανώς και η
χώρα μου έχει και τα καλά της, δεν έχω σκοπό να αρνηθώ κάθε τι ωραίο της μέσα
μου ούτε να σταματήσω να το επιζητώ. Φτάσαμε όμως σε μια κατάσταση που τα αρνητικά
υπερτερούν των θετικών, και μιλάμε για ένα μέλλον και μια ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυτός είναι ο καθρέφτης
της δικής μας κοινωνίας, ένας καθρέφτης που δε θέλω με τίποτα να αντικρίζω, κι
όμως, εμφανίζεται διαρκώς μπροστά μου. Τα σκληρά λόγια βέβαια δε θέλουμε να τα ακούμε,
γιατί αν το κάνουμε θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε, και εκεί μπορεί
να χρειαστεί να παραδεχτούμε λάθη, ευθύνες, να αναγνωρίσουμε όσα μας πονάνε. Ακόμα
και με την πιο γλυκιά πρόθεση, είμαι πλέον σε μια ηλικία που δεν μπορώ ούτε θέλω
να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα. Ίσως να μας αξίζει αυτή η μοίρα για όσα κάναμε
και συνεχίζουμε, ίσως και ακόμα χειρότερη. Η κρίση στην Ελλάδα ήταν και παραμένει
πρωτίστως κοινωνική, όχι οικονομική. Αν εμείς δεν αλλάξουμε, ούτε με όλα τα λεφτά
του κόσμου δεν σωζόμαστε. Και αυτό δείχνουν τα γεγονότα, ότι δε μαθαίνουμε ποτέ.
Δεν διορθώνουμε ούτε τα πιο απλά, όπως το εθνικό μας σπορ, τη φαγωμάρα, που δε μετριάζεται
λεπτό, την αιώνια εμφύλια διαμάχη για τα πάντα, που βιώνω στον υπερθετικό βαθμό
ακόμα και με τους Έλληνες του εξωτερικού.
Παραμένουμε οι ‘’αλάθητοι’’, για αυτό και βρισκόμαστε μέσα σε αυτόν το
φαύλο κύκλο, καταδικασμένοι να πληρώνουμε ξανά και ξανά τα ίδια σφάλματα.
Ένα δικό μου κομμάτι
θα παραμένει πάντα εκεί, σε εικόνες, γεύσεις και σχέσεις που δεν χάνονται ποτέ,
αναμνήσεις που μας κρατάνε συνδεδεμένους. Ο πόνος θα συνεχίσει να υφίσταται, η ελπίδα
μέσα μου θα μένει ζωντανή. Απλά, η ανάγκη μου πλέον για αυτή τη χώρα, τα όσα με
ελκύουν κοντά της συνολικά συνοψίζονται σε 2 μόνο ξεκάθαρους και χιλιοαναλυμένους
λόγους: Την καλή παρέα και το καλό φαγητό! That’s all.
Ντέμης Νικολαΐδης
