Ήξερες μόνο να αγαπάς…

Το πιο ξεχωριστό πλάσμα που γνώρισα. Ο αγαπημένος μου σκυλάκος. 10 χρόνια μαζί, να ζούμε την κάθε στιγμή. Δε μπορούσα να διαννοηθώ ότι θα σε χάσω. Ήξερα ότι μια μέρα θα γινόταν, αλλά πάντα έλεγα μέσα μου, αργεί ακόμα… έχουμε τόσα να ζήσουμε. Ήρθε πιο ξαφνικά απ’ όσο πίστευα. Όποτε και να συνέβαινε θα ήταν δύσκολο. Νιώθω σα να με περίμενες, να έρθω να σε δω μια τελευταία φορά, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε, να νιώσουμε ο ένας την ανάσα του άλλου, την αγάπη μας. Αυτό ήταν το αντίο μας. Χαίρομαι που το ζήσαμε λίγο πριν φύγεις. Αν γινόταν πριν σε δω ξανά θα ήταν ακόμα πιο επώδυνο.

Και τώρα πια, εσύ ξεκουράζεσαι, εγώ πρέπει να συνεχίσω να ζω χωρίς εσένα. Να βλέπω κάθε τι όμορφο γύρω μου όπως έκανες εσύ. Να γυρίζω σπίτι χωρίς να με υποδέχεσαι. Να μπαίνω και να μην τρέχεις επάνω μου, να κουνάς την ουρίτσα γεμάτος χαρά και ευγνωμοσύνη, να με κάνεις να νιώθω τόσο αγαπητός και σημαντικός, επειδή απλά ήμουν εκεί μαζί σου. Κάθε επιστροφή θα είναι πικρή, θα σκέφτομαι πάντα πως μια γωνίτσα ήταν δικιά σου, πως δεν υπήρχε μέρος που να μην έκανες δικό σου, με την τόσο ιδιαίτερη παρουσία σου, τη συμπεριφορά σου.

Δε θα φέρνω πια ένα δώρο για να παίξεις. Δε θα βάζω νεράκι για να πιεις, δε θα πέφτω στα πατώματα για να σε φιλάω. Δε θα σου φοράω το λουράκι, δε θα κατεβαίνουμε κάτω μαζί χοροπηδώντας από χαρά για την επερχόμενη βόλτα. Δε θα σε καθαρίζω για να ξαναμπείς στο σπίτι. Κάτι θα λείπει από εκεί μέσα. Θα βλέπω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα φωτάκια το Δεκέμβρη, που σε κάνανε τόσο χαρούμενο και τα κοίταζες με αθώα απορία στο μάτι, και θα σκέφτομαι τι αξία έχουν άμα δεν είσαι εδώ να χαρείς πάλι μαζί τους? Η δικιά μου η χαρά ποια θα είναι, αν δεν βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου?

 
Δε θα είχα μάθει ποτέ την αληθινή ομορφιά αυτού του κόσμου αν δε ζούσα μαζί σου, την ευτυχία που κρύβεται σε ό,τι πιο απλό υπάρχει. Αιώνια αγάπη χωρίς όρους, μια αγκαλιά στον καναπέ, ένας υπνάκος μαζί σου, μια βόλτα στη φύση, λίγο παιχνίδι, ανεμελιά και ξεγνοιασιά… ούτε δόλος, ούτε πονηριά, ούτε ιδιοτέλεια, μόνο αθώα, αγνά συναισθήματα, αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι. Μόνο με σένα καταλάβαινα ότι δε θέλω τίποτα άλλο για να είμαι πλήρης, ούτε λεφτά, ούτε προβολή, ούτε εξουσία, ούτε μεγαλεία, ούτε καν επιβεβαίωση, όλα όσα αρρωσταίνουν το ανθρώπινο είδος, και το κάνουν άπληστο και αχόρταγο, να μην αρκείται ποτέ σε αυτά που έχει και να κυνηγάει διαρκώς κι άλλα για να καλύψει την αθεράπευτη ματαιοδοξία του. Σκύλος και ρηχότητα δεν πάνε μαζί. Όταν κάποιος άλλος γύρω μου θα έπραττε μόνο για να πάρει κάτι ως αντάλλαγμα, εσύ έδινες όλο σου το είναι σε αυτόν που είχες δίπλα σου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς απ’ τη ζωή του?

 
Θα ήθελα να είναι όλος ο κόσμος σαν εσένα. Είσαι πράγματι το πιο σπουδαίο πλάσμα που γέννησε η φύση, για αυτό είμαι περήφανος που έζησα μαζί σου. Μακάρι όλα τα πλάσματα, άνθρωποι και μη, να σκέφτονταν και να αισθάνονταν σαν σκύλοι, σαν εσένα Φροϊντάκο μου. Ο κόσμος θα έπαυε να είναι κενόδοξος, αχάριστος, και θα ήταν τόσο σπουδαίος, τόσο όμορφος. Θα απέβαλλε τον εγωκεντρισμό από πάνω του και θα ήθελε μόνο να μοιράζεται, να νοιάζεται. Σαν εσένα, που δεν προσπάθησες ποτέ να βλάψεις τίποτα και κανέναν, ήξερες μόνο να αγαπάς…

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά σου, την αίσθησή σου, κάθε άγγιγμα και κάθε επαφή που γέμιζε νόημα τις στιγμές μας. Όλα όσα έμαθα κοντά σου, θα προσπαθώ πάντα να τα εφαρμόζω στη δικιά μου ζωή, να ανακαλύπτω κάθε τι που συμβαίνει με αγνή ματιά, βλέποντας την όμορφη πλευρά, και να αποζητώ την ευτυχία μέσα από την απλότητα που υπάρχει γύρω μου. Ξέρω χάρη σε σένα, τι πραγματικά χρειάζεται για να νιώσω αληθινά ευτυχισμένος. Θα σου είμαι πάντα ευγνώμων που ήρθες στη ζωή μου, θα αναπολώ με νοσταλγία την κάθε σου ανάμνηση, και δε θα σε βγάλω ποτέ από μέσα μου, περιμένοντας τη στιγμή που κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Ντέμης